Alamat ng Bridal Veil Falls sa Baguio

Noong unang panahon, mayroon daw isang babaeng ubod ng kasungitan sa tabi ng talon ng Ilog Bued, tapat ng magkakambal na taluktok. Ito raw babae ay kaibigan pa ng mga Ampasit, mga espiritung nagdudulot ng sakit at ibang karamdaman. Takot na takot ang mga tagaroon sa kanya.

May pamangkin daw itong matandang masungit na isang magandang dalaga, si Sam-it. Mahigpit ang matanda at hindi pinabayaang mawala sa kanyang paningin ang pamangkin, maliban lamang kung iigib ng tubig sa ilog.

Minsan nang siya'y sumasalok ng tubig, may dumating na lalaki na nais uminom. Nabihag agad siya ng kagandahan ni Sam-it. Sila'y nagbatian at nagkakilanlanan. Ang unang pagtatagpo  ay nasundan ng ilan pa, at di naglaon,naging magkasintahan ang dalawa.

Ngaunit hindi parin nila malaman kung paano sila magpapakasal. Tiyak na hindi papayag ang malupit na tiyahin.


"Ang maari lang nating gawin," sabi ng binata, "Ay ang tumanan. Gumawa ka ng mahabang tirintas ng mga baging na gagamitin natin pababa sa labing. Mag-aantay ako sa ibaba. Mamamangka tayo sa ilog ng Bued at lalayo dito sa lugar na ito."

Nanguha na nga si Sam-it ng mahahabang baging at sinala-salapid niya para maging matibay na lubid.

Kapag tinatanong siya ng tiya kung aanhin niya ang sinasalapid, sinasabi niyang iaalay niya sa Ampasit. Nilalagyan niya ng mga puting bulaklak ang lubid.

Nang handa na nga ang lahat, gawa na ang lubid at may bangka nang naghihintay sa ibaba, pumunta ang magsing-irog sa gilid ng bundok. Itinali nila ang isang dulo ng lubid sa isang puno sa bingit ng labing at inihulog ang kabilang dulo sa ilog.

Humawak silang mahigpit sa isa't isa at nagpatihulog sa lubid. Nasa kalahatian pa lamang sila ng bundok, nakita nilang nasa itaas pala ang tiya at sigaw nang sigaw sa galit.

"Bilisan natin. Baka tayo'y abutan."

Sa tulong ng mga espiritung kaibigan nila, dumaloy ang tubig sa lubid na binibitinan ng dalawa. Napabilis ang dausdos nila at nakarating agad sa ibaba. Dagling sumakay sa bangka at nakatalilis.

Ang malakas na daloy ng tubig naman ay patuloy na pababa sa binulaklakang lubid hanggang ngayon. Makikita ng sinumang dumaan sa Twin Peaks o Magkakambal na Taluktok sa Baguio ang napakagandang Bridal Veil Falls o talon na tila belong pangkasal.

Alamat ng Buwan at Bituwin

Noong Kauna-unahang panahon, ang langit daw ay napakababa. Abot na abot ng mga tao at maari nga raw pagsabitan ang mga alapaap ng kanilang mga gamit, mga damit at maliliit na kasangkapan.

May isang babae na kumuha ng isang salop na palay sa sako para bayuhin at gawing bigas. Ibinuhos ang palay sa lusong at handang babayuhin na nang maalalang tanggalin muna ang kanyang pulseras, kuwintas at mga singsing. Pati suklay na may mga batong makinang ay tinanggal rin. Isinabit niya ang mga alahas sa mababang alapaap at nagsimulang magbayo.

Sa bawat pagtaas niya ng pagbayo, nauumpog niya ang langit. "Sana nama'y mataas ang langit para hindi laging nauumpog kapag nagbabayo ako ng palay."

Katanghaliang tapat ng sinabi niya ito, at may paniniwala ang mga tao noon na sa oras na ganoon, ang lahat na naisin ninuman ay mangyayari.

Naalala ng babae ang isinabit niyang alahas ngunit huli na, kasama na ng langit sa pagtaas.

Hindi na niya nakuhang muli. Ang mga alahas na iyon ay nasa langit pa hanggang ngayon dahil naging maningning na buwan at mga bituwin.

Iyon ang sinasabing alamat ng buwan at bituwin.

Ang Alamat ng Ulan

Si Dakula, isang napalaking higante, ay nakatira sa madilim na yungib. Sa tabi ng yungib ay may bukal na dinadaluyan ng dalisay at matamis na tubig. Hindi mangyaring makakuhang madalas dito ang mga tao dahil bantay na bantay itong bukal ng matapang na higante.

Madalas kumukuha na lamang ang mga tao ng tubig sa dagat para magamit nila. Paminsan-minsan nasusubukan nilang tulog si Dakula, kaya panakaw na nakakasahod sila ng tubig sa bukal.

Isang hatinggabi, maraming mga tao ang pumaroon sa bukal para sumalok ng tubig. Hindi nila alam na gising pala ang madamot na higante. Walang anu-ano'y naramdaman ng mga tao na naikulong na pala sila nito sa isang malaking lambat.

Dinala ni Dakula ang lambat na puno ng tao sa kaitaasan, at ibinilanggo sa ulap.

"Diyan na kayo manirahan, gusto rin lang ninyo ng tubig."

Ang mga taong nakakulong sa ulap ay nalungkot at nagsitulo ang masaganang luha. Bumagsak sa lupa ang luha at nagsilbing unang ulan.

Mula noon, tuwing iiyak ang mga taong iyon, umuulan sa lupa.

At iyon nga ang alamat ng ulan at kung bakit tila napakalungkot ng langit tuwing umuulan na parang lumuluha.