Alamat ng Bigas
Sa gitna ng kanilang paghihirap, may isang dalagang nagngangalang Amihan. Siya ay may pusong busilak at laging naghahanap ng paraan upang matulungan ang kanyang mga kababayan.
Isang araw, habang naglalakad si Amihan sa kakahuyan, nakarinig siya ng isang malambing na tinig na umaawit. Sinundan niya ang tinig hanggang sa makarating siya sa isang lihim na sapa.
Doon, sa tabi ng sapa, nakita niya ang isang diwata. Ang diwata ay kumikinang sa liwanag, at ang kanyang buhok ay tila mga dahon na ginto. Siya si Diwata Luningning.
"Bakit ka nalulungkot, Amihan?" tanong ni Diwata Luningning sa malambing na tinig. Ikinuwento ni Amihan ang paghihirap ng kanyang mga kababayan dahil sa kakulangan ng pagkain.
Ngumiti si Diwata Luningning. "Mayroon akong regalo para sa inyo, isang butil na magpapawi ng inyong gutom," sabi niya. Ibinigay niya kay Amihan ang isang dakot ng maliliit, puting butil."Ito ang bigas," paliwanag ng diwata. "Itanim ninyo ito sa lupa, alagaan, at ito ay magbibigay ng saganang ani. Ito ang magiging pagkain na magpapakain sa inyong buong angkan."
Masayang bumalik si Amihan sa kanyang nayon. Agad niyang ibinahagi ang mga butil ng bigas sa kanyang mga kababayan at itinuro kung paano ito itanim at alagaan.
Hindi nagtagal, ang dating tigang na lupa ay napuno ng luntiang bukirin. Ang mga uhay ng bigas ay unti-unting lumago, at ang mga tao ay nagdiwang sa kanilang unang masaganang ani.
Mula noon, ang bigas ay naging pangunahing pagkain ng mga Pilipino. Ito ay paalala ng kabutihan ni Amihan at ng regalo ni Diwata Luningning, isang alamat na nagpapakita ng pag-asa at kasaganaan.