Alamat Kung Bakit Maalat Ang Dagat

Maraming iba't ibang kwento kung bakit maalat ang dagat. Ito ang isa mga iyon.

Habang binabaybay ni Alfonso ang gubat, bitbit ang hamon na bigay ng mayamang kapatid, siya'y nag-iisip.

"Mabuti pa si Kuya, ang galing na ng buhay. Kay laki ng bahay at ang gagara ng kasangkapan."

Biglang may lumitaw na duwende sa kanyang dadaanan. Narinig yata ang kanyang sinasabi sa sarili, o di kaya ay naamoy ang hamon na dala niya. Mahlig pala ang mga duwende sa hamon.

"Ginoo," bati niya kay Alfonso, "gusto mo palang yumaman. Tutulungan kita, basta't ibigay mo sa akin ang hamon mo."

"Paano mo ako matutulungan?" ang tanong ng nagdududang Alfonso. "Gusto mo lang yatang makuha ang hamon ko. Hindi ko ito basta maibibigay dahil mga isang buwang maiuulam ito ng asawa ko. Mahilig din siya sa ganitong pagkain."

"Tiyak na matutuwa ang asawa mo sa ipapalit ko diyan. ito, gilingang mahiwaga. Kahit anong bagay o pagkain ang ipagiling mo dito ay gagawin nito at ibibigay sa iyo. Sabihin mo lang ang nais mong ibigay sa iyo."

"O sige. Palit tayo." At nagpatuloy na sa kanyang lakad si Alfonso. Dala niya  ang gilingan, sumakay sa bangka para makauwi agad. Nasa kabila ng dagat ang tinitirahan niya. Pihadong naiinip na sa paghihintay ang kanyang asawa.

Nang nasa kalagitnaan na ng dagat ang bangka, napagpasiyahan ng lalaki na magpagiling ng asin. kakaunti na ang asin na paninda ng asawa niya.


"Matutuwa si Mameng pag dinalhan ko siya ng maraming asin. Sana'y huwag na siyang maghanap pa ng hamon. Aba, siyanga pala! Mauutusan ko ring gumiling ng hamon ito pagkatapos. Mahiwaga raw ito sabi ng duwende."

Inilagay sa harapan niya ang gilingan at sinabi rito, "Gumiling ka ng asin." At naglabasan ang asin sa bibig nito. Labasan ng labasan ang asin. Mayamaya pa'y halos puno na ang bangka.

"Tama na!" sigaw ni Alfonso.

Ngunit giling parin ng giling ng asin. "Paano ba ito patigilin?" Hindi nga alam ni Alfonso ang pagpapatigil sa gilingan, kaya umawas na ang asin sa bangka.

Lumubog ang bangka kasama ang asin at ang gilingan. Mabuti na lamang at hindi nalunod si Alfonso. Ang gilingan, magpahanggang ngayon, ay gumigiling parin ng asin sa ilalim ng dagat.

Ang Alamat ng Bayang Lumubog sa Baha - Lawa ng Paoay sa Ilocos Norte

Noong unang panahon, hindi isang lawa ang Lawa ng Paoay, kundi isang kalupaan. Maraming mga tao ang nakatira dito na mayayaman at maunlad. Magagara ang kanilang mga tahanan, at ang mga babae't lalaki ay kinakikitaan ng luho. Maraming alahas, mga adorno, at makikisig na kasuotan.

Noong una, sila'y maka-Diyos. Ngunit sa pag-angat ng buhay, nagbago ang kanilang mga ugali. Nagkahilian sila, nagpayamanan, nagpataasan. Naging mainggitin, palalo at maramot sa mga mahihirap.

Ngunit may mag-asawang hindi nagbago. Nagpatuloy sina Paulo at Rosa sa nakagawiang pamamanata sa Diyos. Nanatili silang mapagkumbaba at matulungin sa mga nangangailangan.

Isang araw, may isang matandang babae na dumating. Humingi ito ng pagkain sa mga mayaman. Siya daw ay nagugutom. Hindi lamang siya pinagdamutan, pinagtabuyan pa siya ng mga mayayamang kanyang nilapitan. Sa bahay nina Paulo at Rosa siya nakaramdam ng ginhawa.


Nang sumunod na araw, isang magarang lalaki ang napadako sa baryo. Sa bawat bahay niyang puntahan, siya'y pinatuloy at magiliw na tinanggap.

Ang pagdating pala ng mga panauhin ay huling pagsubok sa ugali ng mga tao. Biglang kumulog nang malakas, kasabay ng nakasisilaw na kidlat. Bumuhos ang malakas na ulan.

"Tayo na sa itaas ng bundok," yaya nina Paulo at Rosa sa mga kanayon. "Baka bumaha,"

May ilang mga mahihirap na tao na nakinig sa kanila. Ang mga mayayaman ay nagpatuloy sa kanilang pagsasaya. Lumipas ang mga araw, mga lingggo. Tuloy parin ang ulan. Tumaas nang tumaas ang tubig. Dahil malalaki ang mga tahanan, hindi gaanong nabahala ang mga mayayaman.

Dumaan ang ilan pang araw. Mataas nang lalo ang tubig at nalaman ng mga tao na hindi na sila makaaalis sa kanilang kinalalagyan. Naging lawa na ang pook. Di nag-laon at nangalunod ang mga taong naiwan doon. Karamihan ay ang mga palalong mayaman na di-matalikdan ang kagustuhan sa kariwasaan at aliw.

Ang lawa na iyon ay tinawag na Lawa ng Paoay ang pinakamalaking lawa sa lalawigan ng Ilocos Norte. Ang tawag ng mga naka­tira dito sa lawa ay Dacquel a Danum o malaking tubig. Idineklara itong national park sa pamamagitan ng isang batas na pinagtibay noong 1969.